کد مطلب:95246 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:285
[صفحه 101] «نماز از كار بد و زشت باز می دارد» و در جای دیگر می گوید: «نماز را برای اینكه به یاد من باشی به پادار» اشاره به اینكه انسان كه نماز می خواند و در یاد خدا است همواره در یاد دارد كه ذات دانا و بینائی مراقب او است و فراموش نمی كند كه خودش بنده است. ذكر خدا و یاد خدا كه هدف عبادت است، دل را جلا می دهد و صفا می بخشد و آنرا آماده تجلیات الهی قرار می دهد، علی درباره یاد حق كه روح عبادت است چنین می فرماید: «ان الله سبحانه و تعالی جعل الذكر جلاء للقلوب، تسمع به بعد الوقره و تبصر به بعد العشوة و تنقاد به المعاندة و ما برح لله عزت الأؤه فی البرهه بعد البرهه و فی ازمان الفترات عباد ناجاهم فی فكرهم و كلمهم فی ذات عقولهم.[1]. خداوند یاد خود را صیقل دلها قرار داده است، دلها بدین وسیله از پس كری، شنوا و از پس نابینائی، بینا و از پس سركشی و عناد، رام می گردند، همواره چنین بوده و هست كه خداوند متعال در هر برهه ای از زمان و در زمانهائی كه پیامبری در میان مردم نبوده است بندگانی داشته و دارد كه در سر ضمیر آنها با آنها راز می گوید و از راه عقلهایشان با آنان تكلم می كند. در این كلمات خاصیت عجیب و تاثیر شگرف یاد حق در دلها بیان شده است تا جائی كه دل قابل الهامگیری و مكالمه با خدا می گردد. [صفحه 102]
ریشه همه آثار معنوی اخلاقی و اجتماعی كه در عبادت است در یك چیز است: یاد حق و غیر او را از یاد بردن. قرآن كریم در یك جا به اثر تربیتی و جنبه تقویتی روحی عبادت اشاره می كند و می گوید:
صفحه 101، 102.